Obrońcy Światła

Rozdział XIV

---

Cienie ich wszystkich

---

   Ethereal o mało co nie wypadł przez okno, uciekając w panice. W ostatniej chwili skręcił i wyhamował, wpadając na ścianę tak mocno, że aż coś przeskoczyło mu w ramieniu. Nie poczuł zbyt wielkiego bólu, ale nie był na tyle głupi, żeby sądzić, że to dobra wiadomość. Ignea zatrzymała się tuż obok niego, opierając dłonie na kolanach i dysząc ciężko.
   – Bieganie. To. Zło – wysapała, chwiejąc się na nogach. Rozejrzała się dookoła, choć jej wzrok był niezbyt obecny. Ethereal podejrzewał, że nie zobaczyła zbyt wiele. – Chyba. Ją. Zgubiliśmy. Prawda?
   Raczej kobieta-cień w ogóle za nimi nie biegła i nie sądził, by ją zgubili. Bardziej prawdopodobne było, że znalazła sobie lepszy cel do ataku. Albo była jeszcze zbyt zmęczona, żeby zrobić cokolwiek większego. Nie do końca rozumiał istnienie cieni. Pamiętał, że kiedyś czytał coś o takich istotach, ale to było bardzo dawno i nie uznał tego za  ważne. Uderzył się w głowę. Dlaczego informacje o jakichś krwiopijcach, syrenach i innych dziwach uznawał za ważne, a to nie? Wiedział tylko tyle, ile na szybko udało mu się wyciągnąć z ojca, zanim ten poszedł na swoje spotkanie. A potem przyszedł ten głupi posłaniec i powiedział, że oni też mają się stawić w budynku Rady, a minę miał taką, jakby zaczynała się rozprawa sądowa.
   Głośny pisk wyrwał go z zamyślenia. Wyprostował się jak struna i rozejrzał niespokojnie dookoła. Cofnął się o krok i spojrzał w okno, na które niemalże wcześniej wpadł. Przycisnął nos do zimnej jak lód szyby, jakby to miało ułatwić mu to widzenie. Niebo zasnute było ciemnymi chmurami, grożącymi burzą. O tej porze roku taka pogoda się nie zdarzała. Pierwsza jesień na Ieei zawsze była słoneczna, dopiero potem zaczynała się Wietrzna pora i pojawiały się wszystkie wichury i zamiecie.

Obrońcy Światła

Rozdział XIII

---

Otwarcie bram

---

   Ethereal wspiął się na drzewo i przystanął na jednej z niższych gałęzi, by rozejrzeć się wokół. Był absolutnie pewien, że to właśnie tą drogą tutaj przyszedł, jednak nie widział żadnego ze znaków, które zostawił wcześniej – tak na wszelki wypadek. Zmrużył oczy, wytężył wzrok do granic możliwości i przyjrzał się wszystkiemu w pobliżu jeszcze raz. W końcu zauważył niewielką szklaną kulę, porzuconą w trawie, choć był pewien, że zostawił ją gdzie indziej. Zeskoczył na ziemię i podniósł znalezisko.
   – Co to? – zapytał Finen, poprawiając torbę na ramieniu i podchodząc bliżej. Ethereal zdusił w sobie chęć odsunięcia się od chłopaka, gdy tylko poczuł ostrą woń ziół. – Wygląda trochę jak małe akwarium dla rybek, ale tych naprawdę małych.
   – To dla świetlików – wyjaśnił Ethereal, uważnie wypatrując się w ścianki naczynia, ale w ciemnościach niewiele mógł zobaczyć, a światła przy sobie nie miał. – Zostawiłem je jako znaki, żeby móc znaleźć drogę powrotną. Ale to nie ma sensu, świetliki są bardzo lojalne. Nie uciekają z kul, bo doskonale wiedzą, że i tak je później wypuścimy. Ba, nawet często w nich zostają, bo liczą na przysmaki. Coś musiało je naprawdę wystraszyć, skoro odleciały.
   – Trzymacie świetliki w kulach? – zapytał niemal oburzonym tonem Rever, trzymający się z tyłu i dotąd siedzący cicho. Ethereal spojrzał na niego.
   Chłopak wyglądał niemal identycznie, jak jego starszy brat, a jedyną różnicą między nimi był wzrost, no i brak blizn na twarzy Revera. Jednak jeśli chodzi o charakter, Etherealowi wystarczyła chwila z nimi, żeby zrozumieć, że są kompletnie inni. Finen wciąż o coś pytał, o każdą rzecz, której nie rozumiał, a zrozumieć chciał. Widać też było po nim, że był bardzo ufny, może nawet zbyt bardzo. A może po prostu umiał wyczuć, kto ma dobre intencje wobec niego, a kto nie. Nie wydawał się być głupią osobą, ale przecież pozory mogą mylić.